خودش همان اول کار خیلی صادقانه می‌گوید برایش پسوند شاهکوه هم هویت است و هم شخصیت. متولد بهار سال ۴۸ است در روستایی درست میانه گرگان و شاهرود به اسم همین پسوند محبوبش: «بعضی از شاهکوهی‌ها بیشتر به شاهرود متمایل بودند و بعضی هم به گرگان. من هم که بعدها بیشتر کودکی را در گرگان سپری کردم خودم را بیشتر یک شاهکوهی می‌دانم. شاهکوه به خاطر آب و هوایش بیشتر حالت ییلاقی داشت و اکثراً زمستان‌ها ما در یک روستای دیگر نزدیک گرگان زندگی می‌کردیم.» از همین حال و هوای حرف زدن، صداقت، سخت‌کوشی، قناعت و در کل کارنامه حرفه‌ای‌اش می‌شود رد‌پای روستازاده بودنش را دید. آن روستای دوم در زمستان‌ها هم یک روستای مشهور فناوری ایران است: قرن‌آباد. نام قرن‌آباد در دهه 80 به دلیل پروژه آزمایشی اولین روستای اینترنتی ایران بر سر زبان‌ها بود. [aparat id="vDpEe"] شاه‌کوه بچه که بودم هر سال تابستان‌ها از گرگان یا قرن‌آباد به شاهکوه می‌رفتیم و در آنجا هم ییلاق داشتیم و هم کار می‌کردیم، از دامداری تا کشاورزی. من هنوز هم عاشق ده‌مان هستم و هر وقت فرصت کنم سری به آن می‌زنم. شاهکوه هویت من است. خانواده عباسی در شاهکوه پنج فرزند دارد و پدرش هم آن سال‌ها هنوز کشاورز و دام‌دار است: «من پسر ارشد خانواده بودم و اولین مدرسه‌ام را هم در روستای قرن‌آباد رفتم. سه ‌سال اول ابتدایی را آنجا بودم و از سال چهارم که به شهر آمدیم و پدرم هم وارد تجارت فرش شد انقلاب شد و مدارس برای یک سالی نیمه‌تعطیل بود.» همه مدارسش را به اسم و آدرس دقیق هنوز به خاطر دارد و زیر بار درسخوان بودنش نمی‌رود: «من قبول دارم همیشه درسم خوب بود ولی خودم را درسخوان واقعی به شمار نمی‌آورم چون بیشتر کارهای درسی‌ام را در مدرسه انجام می‌‌دادم و تکالیفم را در نیم ساعت و یک ساعت اول خانه...