متولد سال ۱۳۴۰ در روستای گرمارود سفلی از توابع الموت بزرگ است و پسر یک خانواده کشاورز: «عمده شغل و فعالیت مردم در آن منطقه کشاورزی است. پدر من هم یک کشاورز بود. روستای ما رودخانه‌ای دارد که از دریاچه اوان سرچشمه می‌گیرد. آنجا هم برنج‌کاری داریم و هم باغات مختلف.» خانواده در سیطره هشت فرزند پسر است و از هیچ خواهری خبری نیست. خودش با خنده می‌گوید: «راستش را بخواهید ما در خانواده به شدت کسری و نبود خواهر را حس می‌کردیم، تا آنجا که هر کدام‌مان ازدواج می‌کردیم دوست داشتیم بچه اول‌مان دختر باشد، اما از شانس ما بچه اول همه‌مان هم پسر شد. خودم هم بچه اولم پسر شد.» [aparat id="GCjqe"] برادر وقتی با برادرم در قزوین زندگی می‌کردیم او مکانیک بود و کار می‌کرد و من هم درس می‌خواندم و هم امور خانه را انجام می‌دادم. تقریباً 14 ساله بودم و آشپزی‌ام هم اتفاقاً خیلی خوب بود. طبعاً درآمد پدرم به قدری نبود که به ما کمک مالی کند و درآمدش صرفاً کفاف هزینه‌های خودشان را می‌داد، بنابراین برادرم هزینه‌های مرا بر عهده داشت. او هنوز هم مکانیکی و صافکاری می‌کند. کارش را توسعه داده و در حال حاضر از معروف‌های قزوین در صنف خودش است. ده‌شان فقط تا مقطع دبستان را دارد و مقطع راهنمایی هم در «معلم کلایه» که مرکز الموت است برگزار می‌شود؛ بنابراین برای دبیرستان به قزوین می‌آید: «یکی از برادرانم که شش سال از من بزرگ‌تر بود در قزوین شغل آزاد داشت. من هم از ابتدای دبیرستان به تنهایی پیش او آمدم و دوتایی در قزوین ماندیم.» تقریباً می‌توان گفت برادر کوچک‌تر خانه را نگه می‌دارد و برادر بزرگ‌تر هم خرج‌شان را درمی‌آورد: «با وجود شلوغی و شیطنت زیاد بسیار درسخوان بودم. وقتی از مدرسه بیرون می‌آمدم دیگر نگاه هم به کتاب‌هایم نمی‌کردم. سر کلاس مطلب را می‌گرفتم. همه درس خواندنم...