تایتانیک قراضه و آیس‌برگ مهیب

آمار دقیقی از میزان جرائم سایبری در ایران نداریم. منظور از دقیق، معیارهایی است مثل «به‌روز» بودن و «تفکیک به نوع جرم» و «میزان پیگرد قانونی آنها». فقط می‌دانیم که طبق آمار پلیس در ابتدای امسال، ظاهراً طی یک سال که احتمالاً می‌شود همان سال ۹۸، ۴۱ هزار فقره جرم سایبری در کشور اتفاق افتاده است (شکل حقوقی دقیق این عبارت این است که ۴۱ هزار گزارش در خصوص وقوع جرم سایبری اتفاق افتاده که ممکن است برخی از آن‌ گزارش‌ها هم صحیح نباشد). پلیس به همین ترتیب از ۳۳ برابر شدن جرائم سایبری در طول دهه ۹۰ سخن گفته است. به این ترتیب، حتی بدون آن آمار «دقیق» می‌توان وخامت اوضاع را حدس زد. البته چنین وضعی طبیعی است. جهان اصولاً با پدیده‌ای به نام جرائم سایبری روبه‌روست و مسئولان قانون‌گذار و مجری قانون و قضایی هم در اغلب نقاط جهان، هر یک به تناسب پیشرفته بودن سیستم حقوقی خود، به هر حال تجربه و دانش کافی را برای نحوه برخورد با این جرائم ندارند و از آن طرف وضع مردم و اشخاص حقوقی به عنوان بزه‌دیده بدتر است. وضعیت را به تعبیری سنتی می‌توان به جنگل تشبیه کرد. جنگلی که در آن موجوداتی پیش از ما حضور یافتند و آن را می‌شناسند و با خطرات و تهدیداتش آشنا هستند و حالا ما را که داریم در تاریکی مطلق این جنگل، به لطف امکاناتی مثل ناشناس‌ماندن در فضای مجازی، قدم می‌زنیم مورد هجوم قرار می‌دهند. با این اوصاف بد نیست این مقدمه بلند را به پایان برسانیم و به سراغ گزارشی برویم که از موسسه سایب-اینت متخصص در زمینه برخورد با جرائم سایبری منتشر شده و طی آن چند نکته مهم که باید در آغاز دهه سوم قرن بیست و یکم در خصوص جرائم سایبری بدانیم مرور شده است. یکی از آن موارد اتفاقاً در مورد همین میزان جرائم...