افق توسعه زیست‌بوم هویت دیجیتالی؛ سه ضلع مثلث حاکمیت منصفانه

روزهای ابتدایی سال ۱۴۰۰، پیش‌نویس اسناد برنامه‌ ملی هویت مجازی کشور به صورت رسمی از سوی وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات تحویل مرکز ملی فضای مجازی شد؛ اسنادی که تدوین آن طبق سند نظام معتبر هویت مصوب شورای عالی فضای مجازی به وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات سپرده و از سوی شورای اجرایی فناوری اطلاعات، برای بهره‌گیری از توان و نظر بخش خصوصی کشور، به سازمان نظام صنفی رایانه‌ای تهران واگذار شده بود و حال در انتظار بررسی و نهایی شدن از سوی مرکز ملی فضای مجازی برای طرح و اخذ مصوبه از شورای عالی فضای مجازی است. مطالعه و تدوین اسناد مذکور با یک کار فشرده در صنف فناوری اطلاعات، در مدت شش ماه انجام گرفت اما نزدیک به ۱۱ ماه است که بررسی این اسناد طول کشیده و هنوز به نتیجه مشخصی نرسیده است؛ بیشتر شدن مدت‌زمان بررسی سند از مدت‌زمان تدوین آن، این پرسش را به ذهن متبادر می‌کند که چه مشکلی در راه نهایی شدن سند وجود دارد که سبب طولانی شدن فرایند بررسی سند شده است. طبق سند نهایی و مجموعه اسناد پشتیبان به اشتراک گذاشته‌شده در صنف فناوری اطلاعات، ساختاری در سند نهایی برای «زیست‌بوم هویت دیجیتالی» پیشنهاد شده است که بر مبنای آن، مرکز ملی فضای مجازی به عنوان سیاست‌گذار، «کارگروه تعامل‌پذیری دولت ‌الکترونیکی» به عنوان «تنظیم‌گر هویت دیجیتالی» و مرکز ملی تبادل اطلاعات به عنوان بازوی اجرایی تنظیم‌گر در برنامه ملی هویت مجازی کشور انتخاب شده‌اند. در اجرای هر بخشی از سند، می‌توان نقاط ضعف را شناسایی و به‌روزرسانی کرد اما شاید این نقطه از سند، همان‌جایی است که محل مناقشه حل‌ناشدنی است و سازمان‌های مختلف حاکمیتی ذی‌نفع در این حوزه، مدعی توانایی پذیرفتن نقش «تنظیم‌گر هویت دیجیتالی» هستند و این موضوع را دیگر نمی‌توانند به پس از تصویب و ابلاغ سند موکول کنند لذا به نظر می‌رسد این همان نقطه مناقشه‌برانگیز...