محدودیت IP معضل پیشرفت IoT

اینترنت اشیا تعامل بین دستگاه‌ها، وسایل نقلیه، ساختمان‌ها و سایر موارد متصل به یکدیگر به ‌واسطه الکترونیک، نرم‌افزار، سنسورها، فعال‌کننده‌ها و اتصال شبکه است که سبب می‌شود اشیا به جمع‌آوری و تبادل اطلاعات با یکدیگر بپردازند. مفهوم شبکه هوشمند قبل از سال ۱۹۸۲ در دانشگاه Carnegie Mellon و با دستگاه فروش نوشابه که به اینترنت متصل بود به چالش کشیده شد؛ این دستگاه قابلیت گزارش موجودی و میزان سرد بودن نوشابه را داشت. در نهایت مفهوم IoT در سال ۱۹۹۹ عمومی شد و در آن زمان سیستم RFID به‌ عنوان پیش‌نیاز IoT پا به عرصه گذاشت و سال ۲۰۱۳ شروع استاندارد جهانی IoT یا GSI-IoT بود.RFID به ‌عنوان سیستم نشانه‌گذاری برای اشیا و انسان‌ها در بستر فرکانس رادیویی به انتقال اطلاعات می‌پرداخت. بعدها QR Code و Watermarking نیز در کنار تکنولوژی RFID روی کار آمدند. در سال ۲۰۱۶ به‌ خاطر تلاقی چندین تکنولوژی با یکدیگر، دیدگاه IoT جهش یافت؛ شبکه وایرلس فراگیر، تحلیل بلادرنگ، ماشین یادگیری، سنسور کالا و سامانه‌های جاسازی‌شده عوامل تحول در این حوزه بودند. نتیجه این تعامل افزایش بهره‌وری، دقت و منفعت اقتصادی است. وقتی شبکه IoT با سنسورها و فعال‌کننده‌ها رشد کند، تکنولوژی قسمتی از کلاس‌های عمومی سیستم‌های فیزیکی سایبری خواهد شد که جدول‌های هوشمند، خانه‌های هوشمند، حمل‌ونقل هوشمند و شهر هوشمند را شامل می‌شود؛ هر قسمت هویت مستقلی دارد که قابل رهگیری و شناسایی است و می‌تواند با زیرساخت شبکه جهانی در ارتباط باشد و با سایر قسمت‌های این شبکه تعامل کند. اشیا در IoT مجموعه وسیعی از دستگاه‌ها مانند دستگاه مانیتورینگ قلب مصنوعی، تراشه‌های زیستی تعبیه‌شده روی حیوانات، اتومبیل‌ها با سنسورهای داخلی، دستگاه‌های تحلیل DNA برای محیط‌زیست و غذا، مانیتورینگ موارد بیماری‌زا یا دستگاه‌های جست‌وجو برای عملیات امداد و نجات آتش‌نشانی هستند. خانه هوشمند نمونه‌ای از مدل‌های تجاری اینترنت اشیاست که سیستم‌های نور، گرمایشی، تهویه، HVAC و لوازم خانه مانند یخچال، مایکروویو و... را...